Ze zit op een bankje
gehuld in haar rust
de zon speelt verstoppertje
tussen de takken
Een hond trekt een mens
door het gras, vol van lust om te snuffelen
te rennen, en om ergens te kakken
De vrouw op het bankje
een eiland van kalmte
een hoofddoek als vlag
van haar eigen domein
Ze kijkt naar het leven dat langs haar wandelt
en glimlacht misschien
heel klein, heel fijn
De bomen bewaren hun eeuwenoud zwijgen
de lucht is een schilderij zonder lijst
En alles beweegt, behalve haar stilte
die blijft, als een anker
precies waar ze reist
Beeld Marion Smit
kom je ook naar mijn boekpresentatie op 27 september? meer info vind je hier
