De man bellend op een bankje
Op de hoek van de straat, onder een zon
die alles net iets te serieus neemt
zit een man op een bankje te bellen
Onder hem: glasvezel , vers gelegd
alsof iemand de stad opnieuw probeert te strikken
Hij praat met zijn handen
alsof woorden niet snel genoeg gaan
Zijn blauwe leasefiets staat in de verdediging
tegen het hout geparkeerd
een gebaar dat zegt
kom maar niet dichterbij
Misschien belt hij met zijn baas
over targets, deadlines
de toekomst van hybride werken
Misschien met een vrouw
die alleen in pixels durft te bestaan
onzichtbaar, maar verbonden
ik hoor niets
maar zie alles:
de hitte die zijn rug nat maakt
de ernst in zijn wenkbrauwen
de verhalen die hij niet vertelt
maar die de lucht vullen
als onzichtbare drones
En ik denk
hier, op deze onbeduidende plek
tussen een kapper en een avondwinkel
zit iemand in het hart van iets
dat net zo goed de wereld zou kunnen zijn
Beeld Marion Smit
