Theateroptredens

1 gedachte over “Theateroptredens”

1. 

   Marion Smit zegt: 4 jaar geleden

   Gluren bij de Buren, Bibliotheek Utrecht, 09-02-2019

   We zijn aan de late kant, hollen de bibliotheek binnen waar Jack op ons wacht. Oh Toon, wat ben ik opgelucht dat je er bent, de zanger van de band is zijn stem verloren en ze kunnen niet komen optreden. Of Toon zin heeft om een paar extra voorstellingen te geven, anders komen de mensen voor niks.
   Een mooie binnenkomer. We volgen Jack, kruipen wat tussen kasten door, volgen bordjes, klimmen steeds hoger de oude bibliotheek in. In een hoekje zit onze buurman met een vriendin, al te wachten op de dingen die komen gaan. Hoi buurman, snel weer door. Na een stijl trapje komen we in een nét niet stoffige archiefruimte terecht met rekken vol oude bladmuziek, reeds ingepakte kasten die klaar staan om verhuisd te worden naar de Neude. Jack begeleidt ons op een symphatieke manier, hij heeft zelfs gezorgd voor gratis thee, koffie en koeken. Ik hoor de storm buiten razen. Er staan er slechts vijf stoelen. Jack zegt optimistisch dat de volgende mensen zelf een klapstoeltje mee naar boven moeten nemen, want hij weet niet hoeveel publiek er komt. Een heerlijke start. We installeren alles en al gauw komt het publiek twijfelend de stijle trap op. Toon gaat enthousiast van start en heeft zijn half uur goed voorbereid. Ik zit naast een leuke hippe vrouw van mijn leeftijd en kijk, behalve naar haar hippe laarzen, naar haar geboeide gezicht. Ze vraagt of ik in de bibliotheek werk. Nee hoor, ik ben zijn partner, maar voel me nu al thuis hier. Ze zegt dat ik me beweeg alsof ik hier elke dag kom. Na afloop zegt ze glunderend: wát een leuke man heeft u! Ja hè, glunder ik terug, dat vertel ik hem ook elke dag. Bij de volgende voorstelling moet even uitgelegd worden aan het publiek dat de band niet komt optreden omdat de zanger zijn stem kwijt is, maar niet getreurd, Toon heeft ook een hele mooie stem. Gelach en begrip, het maakt ze allemaal niet zoveel uit en ze laten zich verrassen. Applaus klinkt en sommige mensen blijven even hangen voor een praatje. Jack checkt tussendoor of Toon het nog steeds redt, en ja hoor, we gaan gewoon door. De ruimte vult zich elke keer weer met nieuwe aantallen. Bij elkaar zo’n 100.
   Ik bestudeer hun reacties, zie vooral de oudere mensen glunderen om de ‘verhalen van vroeger’ in Utrecht en zie ook de jongeren aandachtig en geamuseerd luisteren. Tussendoor wordt Toon nog gefilmd en na afloop geïnterviewd door leerlingen van de HKU. Een oude voetbalmaat van Toon zit ook in het publiek, met zijn kleinzoon van amper acht jaar.
   In een reactie schrijft hij later dat zijn kleinzoon die Haas wel eens wil zien op de Neude en waar is dan die Willemstraat? Hij heeft zijn kleinzoon meegesleept langs alle plekken die Toon in zijn voorstelling heeft beschreven en is ineens nóg meer fan van de stad Utrecht. Een bezoeker maakt een foto van onze zelfgemaakte poster die we met een zielig plakbandje opgehangen hadden. Hij gaat naar Toon toe en zegt dat hij hem eens goed in de gaten gaat houden.
   Het mooiste compliment kwam van een dame die vertelde dat er in Utrecht, behalve Ingmar Heytze dan, te weinig stadsvertellers en dichters zijn die de Utrechtse verhalen doorgeven. Dat ze blij was met de voorstelling van Toon en even helemaal meegenomen werd in de belevenissen van de stad. Tegen vijf uur klinkt de omroepstem met de mededeling dat de bibliotheek nu gaat sluiten. Door de spijlen van de trap geeft Jack mij een seintje met zijn hand dat we nog vijf minuten hebben om af te ronden. Dat lukt ook nog en het evenement wordt afgesloten. Het licht gaat achter ons uit. Met twee plakken chocolade en een fles wijn als kado van Jack lopen we door een lege bibliotheek naar de voordeur, een vreemd gevoel, want dit is de allerlaatste keer dat wij hier mogen lopen. Dág bibliotheek! Ik heb hier jarenlang vele uren heerlijk doorgebracht, ik hield van dit gebouw en deze bijzondere afsluiting had ik nooit kunnen dromen, samen met Toon de Woordenbende.

   Beantwoorden