Beeld: www.marionuitutrecht.nl
Dit gedicht bankje is deel van een wekelijkse reeks waarin ik observeer wat er gebeurt aan het bankje tegenover mijn huis. Een plek waar dagelijks nieuwe verhalen ontstaan, soms zichtbaar, vaak onzichtbaar. Het bankje is een stille getuige van het leven dat langskomt, van ontmoetingen, herinneringen en dromen. Met deze serie wil ik dat subtiele theater van het alledaagse vangen in poëzie.
Waar het pad begint
of eindigt
ligt eraan van welke kant je kijkt
staat een bankje
Daar zit hij
Rode trui, witte pet
zonnebril waarin de wereld
zichzelf bekijkt
Trainingsbroek met de houding
van een maatpak
Naast hem
een witte zak
Niet opvallend.
Niet vluchtig
Gewoon een zak
zoals je die overal ziet
behalve als je even blijft kijken
Misschien zit er was in
net opgehaald bij zijn moeder
nog warm van herinneringen
Misschien nieuwe kleren
voor iemand die hij morgen
wil worden
Misschien is het een cadeau
Voor zijn kleinzoon
die zijn naam oefent
als een moeilijk woord
Voor een dochter
die denkt dat hij haar
altijd vergeet
Misschien
De dingen liggen open.
Zoals een pad
dat je alleen hoeft te volgen
Of een bankje
waar je blijft zitten
en ziet wat er langs komt
Dit gedicht vangt een moment van stilte en verwondering. Het bankje wordt meer dan een plek om te zitten; het wordt een symbool voor verbinding, herinnering en hoop. Misschien herkennen lezers zichzelf in de man met de witte pet, of in het idee van een cadeau dat iets betekent, onuitgesproken maar voelbaar.
Lees meer in de serie Gedicht Bankje of ontdek mijn andere projecten.