regen
Het regende zo mooi. Juist dan kan regen een stad niet verbergen, maar juist onthullen. In dit gedicht wordt een avondwandeling door Utrecht dan ook een onverwacht moment van verwondering. Terwijl de druppels neerdalen op Neude, Oudegracht en Dom, ontstaat daardoor een dromerige wereld vol verstilling en reflectie. Zelfs een haas raakt ondertussen in gedachten, omringd door gevallen fietsen en natte gevels. Alles lijkt tijdelijk stil te staan, alsof de tijd zelf even pauze neemt. En juist in die stilte ontvouwt zich schoonheid. De stad, normaal zo vertrouwd, toont zich ineens van een kwetsbare, bijna magische kant. Kortom, een ode aan Utrecht in de regen.
Wandeling
Wat begint als een alledaagse wandeling verandert geleidelijk aan in een poëtische ervaring. De regen maakt alles zachter, trager en zinvoller. Maar bovenal mooier. Gebouwen ademen, straten spiegelen gevoelens, en zelfs het water lijkt iets te willen zeggen. Uiteindelijk is dit een lofzang op kijken, op stilstaan, op geraakt worden. Want soms heb je geen zon nodig om licht te zien.
Gedicht
‘T regende zo mooi
Lopend op De Neude
‘T regende zo mooi
De haas bleef maar denken
Over de fietsen aan zijn voeten
Niet rechtop maar liggend op de grond
En ’t regende zo mooi
Wandelend naar de gracht
Staat het kasteel Ouddaen er statig maar zeiknat
Ik moest blijven kijken
Want ’t regende zo mooi
Het Stadhuis net uit de steigers
Al het nieuwe is nat geworden
Het grachtwater liet kringen zien
Het Stadhuis beweegt in het water
Man, ’t regende zo mooi
De Dom warm ingepakt
Maar de druppels wisten hem te vinden
En ’t regende zo mooi
Nat van de regen
liep ik richting huis
Met een brok in mijn keel
Ik had zoveel moois gezien
Dat kon alleen op deze avond
Want op deze avond regende het zo mooi
Kom je ook naar de presentatie van mijn nieuwe boek?
hier kan je mijn boeken bestellen