Ik heb de rare gewoonte om de krant op de WC te lezen. Dat doe ik dan ook op mijn gemak en lees hem vaak ook helemaal uit. Ik vouw hem daarna netjes op en wil een stuk wc papier pakken. KAK het wc papier op, ‘MARION!‘ roep ik, ‘het wc papier is op! Pak jij even een rol voor mij?‘
‘Lees jij geen kranten’, antwoordt zij, en gaat in één ademstoot door. ’Er is in heel Utrecht geen wc papier te krijgen, je zal wat anders moeten verzinnen.’
Gelukkig had ik de zojuist gelezen krant voor mij liggen. Er was geen andere oplossing voor handen dan de krant als wc papier te gebruiken. Niet prettig maar wat moet ik anders. ’Gooi de oude kranten dan maar niet weg’, zei ik toen ik van de wc afkwam. Zij trok een vies gezicht en ik ontwaarde een van ‘over mijn lijk’ blik. Gelukkig had één van de buren een kleine zestig pakken in de huiskamer staan en Hij was zo aardig om één rol af te staan. Niet zonder de vraag te stellen ‘Wanneer breng je een nieuwe rol terug?’ ’Zo snel mogelijk buur’, antwoordde ik, ’nu weet ik ineens wat het is om zonder te komen zitten’. De ‘buur’ keek mij aan met een blik van ‘zoveel domheid heb ik nog nooit gezien’
Even later ben ik op mijn gemak naar de supermarkt gelopen en kon ik kiezen uit een reuze assortiment wc papier met variërend dikte en laagjes. Het leek de kamer van mijn buren wel.
Ik voelde mij enigszins schuldig en bekeken omdat ik maar twee pakken meenam. Een man die zijn zesde kar aan het vullen was, keek mij neerbuigend aan en liet merken dat ik daar de oorlog niet mee ging winnen. Ik liet hem merken dat men in crisistijd ook andere oplossingen kan bedenken. Vervolgens complimenteerde hem met zijn inzet voor de medemens. ‘Want deze voorraad ga je straks toch verdelen onder de mensen die het huis niet uit kunnen‘, vroeg ik hem. ’Ja’, antwoordde hij zachtjes.