Prettig weekend, dit wens ik mijn collega’s altijd toe wanneer ik op vrijdag naar huis ga. Afgelopen vrijdag had ik voor het eerst het gevoel van: hhmmm, het is vrijdag maar het voelt heel anders. Vervolgens heb ik op vrijdagmiddag altijd mijn moment in de auto dat ik even vooruitkijk naar het weekend. Lekker naar het voetbal, hapje eten met vrienden, feestje of gewoon een strandwandeling. Dat miste ik ook al.
Ik sluit mijn computer af en loop de huiskamer in waar Marion aan tafel zit te tekenen. Het is misschien raar, maar ik had geen weekendgevoel, het was zelfs wat onwennig.
De planning voor het weekend liep natuurlijk ook anders. Ik ben ‘s morgens vroeg maar wat boodschappen gaan doen omdat ik hoopte de drukte te ontlopen en dat klopte. Het was rustig in de winkels en er was genoeg voorraad, dus was ik snel klaar. Nog een mooie bos bloemen gehaald en dan maar weer naar huis.
Normaal zoek ik graag de drukte op in het weekend, zoals door de stad wandelen en een terrasje pakken, maar dat zit er begrijpelijk voorlopig niet meer in.
Om toch even buiten te zijn zonder ons onder de mensen te mengen besloten wij een stuk te gaan fietsen. Vanuit Overvecht ben je door de polders zo in Westbroek waar gelukkig bijna geen mens op straat was. Heel even eruit zonder jezelf en anderen in gevaar te brengen, want zo denkt iedereen er toch over?
Dan zie je het journaal en verbaas ik mij over het grote aantal mensen dat het bos, de markt en het strand bezoekt. Ze houden geen afstand en ze gaan zelfs met elkaar sporten of met een grote groep yoga beoefenen. Groepen jongeren hangen overal bij elkaar. Het gevoel van vrijdagmiddag: dit wordt een raar weekend’ werd gelijk bevestigd.
Vanmorgen ging de wekker en voor de zekerheid knijp ik in mijn arm. Nee, dit is geen slechte droom!