Vorige week belde mijn zoon: Pa, ik kan mijn hoeveelheid LP’s niet meer kwijt. Ja, je leest het goed mijn zoon van 25 heeft het over LP’s. Terwijl ik hypermodern mijn muziek op Spotify beluister, tilt hij een naald op en draait hij halverwege de LP om. Elke LP wordt secuur door hem afgestoft en dan pas afgespeeld. Ik snap daar niets van, want waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan.
Maar dat gevoel verdwijnt tijdens het draaien van Pink Floyd, The Stones, Jim Morisson, Nirvana of Jimmy Hendrix. Hij kent alle verhalen van deze artiesten en vertelt daar vermakelijk over
In het grote klaslokaal waar hij woont heeft hij twee grote banken staan. Meestal strekken wij ons dan uit en gaan liggen luisteren, zeker in deze tijd heb je niet meer nodig. Maar goed er moest een platenbak komen. Misschien ken je dat nog wel, zo één die ook in platenwinkels staan en waarachter je op je gemak door de LP’s kan ‘bladeren’.
Gisteren was mijn vrije dag en gingen wij samen op tijd naar Hornbach waar het gelukkig nog niet druk was. Voor we begonnen werd er eerst een bakkie gedronken en tijdens deze eerste van vele pauzes las ik even mijn mail door.
Een mail met een persoonlijke brief aan mij gericht. Nieuwsgierig als ik ben begon ik deze brief meteen te lezen. Jaja, ik ben een grote jongen maar hier werd ik stil van.
Het begon met ‘Lieve Toon’, nou zo’n lieverdje ben ik niet hoor, dacht ik en ik las verder.
Dan lees je dat er van mijn verhalen genoten wordt en je leest het goed, er zelfs naar uitgekeken wordt. Mijn zoon keek mij tijdens het lezen aan en vroeg: ‘Pa, wat ben jij stil, is er iets ergs gebeurd?’ ‘Nee jochie, maar er is wel iemand die mij niet zo goed kent en mij toch weet te ontroeren.’
Ik ben een grote man, maar regelmatig merk ik dat ik maar een klein hartje hebt. Even zuchten en verder lezen en dan merk je dat tekst en gevoel niet altijd goed overkomen. In mijn laatste stukje poëzie kwam ik treurig en boos over. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, want ik ben bijna nooit boos, ik ben eerder een soort van blij ei.
Ik weet niet of jullie wel eens van het woord ‘schenden’ gehoord hebben, oude Utrechters deden dat veel. Het is even (soms grof) reageren op iemand of een situatie, maar altijd eindigen met: ‘aaahhhh het is een goed jochie’ of ‘aaahhh dit gaat ook weer voorbij’.
Ik ben de corona soms goed zat, maar als ik zie wat wij ervoor terug krijgen maakt dit mij oprecht gelukkig. Ik geloof in het goede van de mens en dit werd o.a. bewezen door deze briefschrijfster die mij deze lieve en oprechte brief schreef. Mede door deze brief hebben wij gisteren zonder al te veel problemen een mooie platenbak in elkaar getimmerd.
Lieve mensen, laten wij op deze manier doorgaan. Blijf genieten, elkaar opbeuren en helpen, dat heeft mij gisteren vleugels gegeven.
De bouw van een platenbak
Even zitten op je gemak
Muziek, Joe Cocker met The Letter
Een brief, mijn hart slaat even over
Letters klinken anders dan bedoeld
Met muziek wordt het beter aangevoeld
Joe zingt ‘The lonely days are gone’
Ooit vraag je ‘Weet jij nog hoe corona begon?’
