Gisterenochtend tijdens een Teams overleg vertelde een collega over zijn demente schoonmoeder die het vanwege corona niet lang meer zou maken. Hij vertelde hoe moeilijk het al was om zonder corona contact te maken en hoe moeilijk het is om nu ook niet bij haar te zijn. Aan het middagoverleg nam hij niet deel, zijn schoonmoeder was al overleden.
Wazig kijkt zij de wereld in
Herkent niemand van je gezin
Wat haar ogen zien kan je niet verzinnen
Je komt niet altijd bij haar binnen
De deur staat wel open en een enkele keer
Soms heel even, herkent zij je weer
Een lach van vijf seconden zal jullie binden
Daarna kom je niet meer binnen
Corona viel haar laf aan
Hierdoor kwam zij alleen te staan
Haar laatste lach en heldere ogen vertellen mooie dingen
Alsof zij zegt: ik ben je niet vergeten hoor, kom maar binnen