Maandagochtend 5 februari dit jaar en ik ben al een paar dagen niet zo lekker. Ik heb wat druk op de borst, maar het zit rechts dus kan het mijn hart niet zijn. Voor de zekerheid ga ik toch maar naar de dokter, ik loop er even langs want digitaal zitten zij al vol. Uit ervaring weet ik dat als je zelf even langs loopt, er altijd wel ergens in de week een plekje te vinden is.
Bij de huisartsenpraktijk aangekomen word ik geholpen door de altijd vriendelijke doktersassistente. Kan ik deze week nog ergens terecht? Ik ga even kijken, antwoord ze turend over haar scherm. Donderdag half drie, is dat goed? Perfect, antwoord ik.
Waar is het voor, vraagt de assistente? Ik heb wat druk op mijn borst, zeg ik nonchalant. Meteen verandert de vriendelijke assistente in een strenge meesteres. Wát zegt u? Eeuuu wat druk op de borst, zeg ik nu wat aarzelend. Dan ga je direct naar de dokter, commandeert ze met een blik die net niet dodelijk is.
De huisarts stelt uitgebreid vragen en onderzoekt mij. Mmm, ze twijfelt zichtbaar. Ik stuur je voor de zekerheid toch maar even naar de Eerste Hulp Cardiologie. Heb je iemand die je er heen kan rijden? Ja, mijn auto, antwoord ik gevat. De arts vindt mij niet lollig. Ik bedoel zegt zij vermanend, dat iemand je moet brengen. Ik lieg dat ik mij wel laat brengen door mijn zoon. Ja daag, jij twijfelt en zelf denk ik ook dat er weinig aan de hand is, dus ik rij lekker zelf.
Aangekomen in het ziekenhuis loop ik op mijn gemak naar de hartafdeling en geef de meegekregen verwijsbrief af. Loopt u maar mee, zegt een vriendelijke cardioloog. Hij begeleidt mij naar een bed. Moet ik niet fietsen? vraag ik. Nee, dat doen wij niet meer, zegt hij. Hij legt mij aan de monitor voor een hartfilmpje en zegt dat ze nog langskomen om bloed af te nemen en voor het maken van een hart/long foto.
Zie je wat aan dat hartfilmpje? vraag ik aan de cardioloog. Tot nu toe ziet het er goed uit, antwoordt hij. Dus ik wandel hier straks gewoon weer weg? Dat kan ik je niet toezeggen, antwoordt hij. Ik hoor wat ik wil horen en app vast naar het thuisfront dat er weinig aan de hand is.
Niet veel later komt er een meisje binnenrijden met een soort van robot. Dag mijnheer ik kom een hart- longfoto maken. Krijg de kolere denk ik, ik hoef niet eens het bed uit voor die foto. Er wordt dikke metalen plaat achter mijn rug geplaatst en even later is de foto gemaakt. De arts kan hem nu gelijk bekijken, zegt ze.
Een uurtje later komt de cardioloog weer langs, de bloedwaarden zijn bekend. Ik zit al naast mijn bed om mijn schoenen aan te trekken.
Wij gaan u opnemen zegt hij. WAT? En je zei…. nee, corrigeert hij mij, wij moesten eerst nog de bloedwaarden afwachten en die geven aan dat u een hartinfarct heeft gehad. En nu? Ik krijg uitleg van wat er verder gaat gebeuren, het dringt nog niet door en ik merk dat ik mijn veters nog steeds vast houd.
Ik leg mij snel neer bij de situatie en ga over tot de order van de dag. Ik bel het thuisfront, ze schrikken allemaal en voor ik het besef staan ze aan mijn bed. Iedereen waar ik van hou is er, dat is dan wel weer een prettige bijkomstigheid.
Ik lig op de hartbewaking. Ik krijg meteen overal plakkers op mijn borst, die weer aan de hartmonitor gekoppeld zijn. Daarna komt er een verpleegster de bloeddruk opmeten en vertelt meteen welke medicijnen er naar binnen gepropt gaan worden. Van tere zieltjes houden ze daar niet en je krijgt meteen te horen dat je deze medicatie levenslang moet innemen. Je zou het er van aan je hart kunnen krijgen.
Vastgeplakt aan de hartstickers merk ik dat ik nog geen meter bewegingsruimte heb. Ik vraag aan de verpleegster: als ik naar het toilet moet of even een stukje wil lopen, kan ik die draadjes dan even los maken? Zij kijkt mij aan, bestudeert mij en lijkt te denken: nee hij is niet echt debiel. Zij kan een diepe zucht nog net onderdrukken en begint rustig en vriendelijk uit te leggen dat ik op de hartbewaking lig en dat het niet de bedoeling is om uit bed te stappen. Maar als ik morgen moet douchen dan? Haar blik zegt genoeg. Ik zwijg.
De film over mijn hart
Gisteren is de auditie voor de opname van mijn hart gestart
De scene van die film eindigt met een opname die mij niet bekoort
Een bloedige scene van een bloedprop, die de doorgang verstoort
De kamer op slot, het bed mag je niet uit
Kijkend naar links en naar rechts zie ik nergens een reddingslijn
Een grote vent komt binnen met medicijnen voor mijn welzijn
Ik verzet mij, ik lig vast en hij is sterker, dit werkt dus voor geen meter
Krijg toch de kolere denk ik en langzaam voel ik mij beter
Deze film is helemaal geen auditie maar de harde werkelijkheid
Ik verzon een film die schrik verandert in aardigheid
Ik ga verder alsof er nooit wat gebeurd is
Dagelijkse medicijnen voorkomen een herhaling van deze gebeurtenis
Mijn leven is zo mooi dat het toch niet kan worden herschreven
Hartje tik maar lekker door, want ik hou zo van dit mooie leven
Heb je genoten van dit verhaal, lees mijn boek dan eens. De opbrengsten van het boek gaan naar de YWC KLINIEK.
Het boek is te bestellen op:
https://www.boekenbestellen.nl/boek/toon-de-woordenbende/31401