Zondag is ons daggie
Voetballen we nu goed of sleg
Het kan ons niet schelen want wij zijn trots op Utreg
Ole ole ole, ole, ole ole
Een klein stukje tekst van een liedje dat bij elke thuis- en ook bij uitwedstrijden door FC Utrecht supporters gezongen wordt. Vroeger als Bunniksider van de eerste generatie beleefde je het voetbal anders dan een dikke veertig jaar geleden. Vanaf 1970 kom ik al bij de FC. En ja, daar waren ook momenten bij die niets met voetbal te maken hadden. Dat was de jeugd en het onvoltooide verstand denk ik. Neemt niet weg dat ik hierdoor enkele markante Utrechters heb leren kennen.
Deze Bunniksiders hadden iets wat ik gelijk herkende, namelijk samenhorigheid. Je was er voor elkaar in goede en slechte tijden. Het mooie is dat wanneer ik ze weer eens tegen kom, het contact altijd hartelijk is.
Tegenwoordig zit ik lekker rustig op de Cityside en ook hier bouw je weer een band op met de mensen om je heen. Erg leuk is dat ik mijn oude schoolvriend Vincent weer tegen kwam. En laat hij nou getrouwd zijn met Wilma. Wilma is een moordvrouw die elke zondag een trommel vol snoep meeneemt.
Het voordeel van het naast haar zitten is dat je als eerste in de snoeptrommel mag graaien. Het nadeel is dat zij anderhalf uur aan één stuk door lult. Ik moet er niet aan denken dat ik mensen zoals Vincent, Wilma, Harry, Patrick, Berry, Rogier en vele anderen zou moeten missen. Het mooie is dat je de meeste vrienden op de tribune alleen maar in het stadion ziet. Het zijn echte stadionvrienden. Na de wedstrijd ga ik ook altijd naar het Home zoals het supporters home wordt genoemd. Hier zijn mijn oudste zoon en zijn vrienden na de wedstrijd te vinden. Zowel in de rust met Patrick, Rogier en Berry, als na de wedstrijd in het Home, worden de wedstrijden door ons besproken alsof wij de trainers zijn.
De combinatie van de snoepdoos, vrienden in het stadion en natuurlijk weer mijn fantasie, brachten mij tot de onderstaande woordenbende.
Voetbal en snoep
De snoepdoos gaat rond over de tribune, voor grote mannen die graag snoepen
Handen graaien in de doos naar een spekje, dropje en ogen zoeken over het veld naar de troepen
Troepen in korte broeken en schoenen met noppen
Zondags onze vaste plek, daar waar wij juichen, schelden, vloeken op de spelers in die korte broeken
De trommel gaat rond, deze zit vol met snoep, kleuren, smaken en suiker
Met twee kleuren in het haar, blond en een zwarte vlek, zie je haar al van ver
Wanneer haar snoepdoos rondgaat, leeft zij mee, roept, schreeuwt, juicht en kletst gewoon door
Je doet alsof je luistert en kijkt naar voetbal, dat heeft zij niet in de gaten hoor
Op de tribune is het oordelen en daar bepalen wij hoe zij beter de bal moeten rondspelen
Maar waarom zitten wij dan op de tribune? En lopen zij op het veld het spel te verdelen
In de rust even naar de Grote Kale Beer, daar boven tussen de drankjes en het eten op zijn vaste plek
Hier bespreken wij de elf op het veld, wij ”trainers’ bepalen wat er moet gebeuren hier op deze stek
Er wordt niet naar ons geluisterd, want wie neemt een trainer serieus met een glas bier in zijn hand
Maar ons gelijk is altijd de tussenstand
JP, dat is onze trainer die in de rust onze spelers motiveert voor de komende drie kwartier
Hij beloont ons vandaag met een goal of vier
Twintigduizend man gaan naar huis met de gedachte van: zie je wel
Al die trainers, in gedachten hadden zij de leiding over dat stel
De trainer zelf kijkt vanachter de ramen in het stadion naar zijn twintigduizend assistenten
In gedachten bedankt hij ze voor hun assistentie, gefluit, geroep en gezang
Die twintigduizend tonen anderhalf uur hun emotie dat maakt de tegenstander bang
Na afloop even naar het home, de kantine van de fans
Een biertje, nabeschouwing en napraten over die ene kans
Een dolletje hier en daar, muntjes tellen, een paar biertjes halen zonder ze te laten vallen
Op de schermen staat er een wedstrijd aan, even kijken wie er een doelpunt in het netje zal knallen
De zondag met altijd hetzelfde ritueel
Zondag? Het is er nooit één te veel
Heb je genoten van dit verhaal, lees mijn boek dan eens. De opbrengsten van het boek gaan naar de YWC KLINIEK.
Het boek is te bestellen op:
https://www.boekenbestellen.nl/boek/toon-de-woordenbende/31401