Ze zitten daar al uren, lijkt het wel
twee vrouwen op een bankje in het park
De een zit als een dichtgevouwen schelp
de ander opent stoer het heilige niets
Haar knieën wijzen vrolijk naar het westen
en oosten – schaamteloos, charmant en vrij
Alsof ze zegt, ik hoef niks te bevestigen
ik bén er. En daar blijft het bij
Een tas hangt losjes aan de zij van beiden
alsof je het weet, dit is geen haastig stel
Ze praten niet, maar lijken stil te rijden
door alle hoofdstukken van hun eigen leven
Het gesprek had kunnen gaan over een buurvrouw
over die verdwenen sokken in de droger
Misschien over de tijd, of over rouw
of waarom wijn op dinsdag altijd spijt
De prullenbak staat zwijgend toe te kijken
een boom leunt mee, iets uit het lood
De dag hangt tussen late zon
en een zwoele wind van gesprekken
warm, vertrouwd, en groot
Ze zitten daar. Gewoon
En dat is zeldzaam
Geen yoga, geen design
of verbeterplan
Gewoon wat vrouwenlucht
en benen wijd
omdat het kan.
Beeld Marion Smit
kom ook naar mijn boek presentatie in Tivoli Vredenburg