De een stapt af
Zijn fiets rijdt nog even door
in gedachten
staat dan stil alsof hij zich schaamt
De ander zit al
zoals alleen mensen dat kunnen
die nergens heen hoeven
behalve naar hun eigen hoofd
Tussen hen in
een prullenbak die niets vergeet
en bomen die fluisteren
wat ze nooit zullen zeggen
Het park is geen park
maar een tussenruimte van tijd
Er wordt gewacht, niet op iets
Op niets, gewoon gewacht.
De fietser tuurt naar
een punt buiten het beeld
De zitter belt niet
maar houdt zijn hand als stilte tegen zijn wang
Soms kruisen levens elkaar niet
Ze bestaan tegelijk
Zoals koffie naast melk
Zoals vogels boven het verkeer
En niemand schrijft op
wat ze dachten, die middag
behalve misschien
iemand die dit zag
en het niet kon laten.
Beeld Marion Smit
kom je ook naar de presentatie van mijn nieuwe boek? Voor meer info kijk hier