Mij gaat dat niet meer gebeuren. Dit ging er door mijn hoofd toen ik online geen kaarten voor het Top 2000 Café kon krijgen. Ik zag mij alweer staan in lange rijen voor kaartjes. Minimaal een uur sta je daar voordat je eindelijk de kaartjes hebt en vervolgens mag je dan weer vijf uur wachten om een half uur naar binnen te mogen. Ja, je leest het goed: één half uurtje. Daarna word je weer vriendelijk verzocht om naar buiten te gaan.
Ik hoor je al roepen, welke malloot doet dat nu, nou ik dus en vele, vele anderen. Vorig jaar zou ik samen met mijn vriendin en zoon gaan. Wijs geworden door de voorgaande jaren zat ik om acht uur in de auto om naar Hilversum te rijden. Ik parkeer altijd in een woonwijk en loop het laatste stukje naar het Mediapark toe. Daar aangekomen zag ik al een behoorlijke rij met Top 2000 fans staan. Gelukkig bestaat die rij uit gezinnen, vriendenclubjes, enz. Een lid van die groepjes bestelt de kaartjes, deze kaartjes moet je ter plekke op je kleding plakken, zo wordt zwarte kaartverkoop voorkomen.
Maar ik was alleen en ik moest toch drie kaartjes hebben. Na een een klein half uur was ik aan de beurt en kon ik kaarten krijgen voor een uurtje of zes later. Toen ik mijn beste pokerface drie kaarten bestelde, vraagt de mevrouw achter de kassa bij wie ze opgeplakt mogen worden. Doe maar op mijn mouw, bluf ik. Nee mijnheer, deze kaartjes moeten bij iedereen persoonlijk op de kleding geplakt worden. Gelukkig was het echt zeikweer, het viel met bakken uit de lucht en dat was mijn redding. Met een zorgelijk gezicht vertel ik de mevrouw dat ik mijn kinderen naar binnen had gestuurd vanwege de regen. Toevallig stonden er een paar kinderen achter het raam te zwaaien naar iemand. Ik wijs ze aan en zeg: kijk daar staan ze. Zij moest een beetje lachen om deze zorgelijke vader en plakte de drie kaartjes op mijn mouw.
Ik ben vervolgens op mijn gemak naar huis gereden en heb thuis lekker ontbeten. Vervolgens hebben de halve wereld laten weten dat we om vier uur in het café aanwezig waren, zodat iedereen ons op TV kon zien. Aangekomen in het café hadden wij nog geen stap over de drempel van het café gezet of BAM! Een camera op onze snufferd. En ja hoor, een paar minuten later stromen de appjes binnen met foto’s van ons op TV. Binnen in het café heerst er een heerlijke ’thuiskomen’ sfeer en al kom je maar voor een half uurtje ‘thuis’, daar wordt nooit moeilijk over gedaan. Je hebt korte maar gezellige gesprekjes met totaal vreemden en luistert naar de muziek van dat half uur en kijkt naar de dienstdoende DJ, maakt foto’s en na afloop zwaai je even en loopt met een tevreden gevoel weg. Voor mij is dit het ultieme kerstgevoel.
Dat was dus vorig jaar, ik had mij voorgenomen het dit jaar veel slimmer te doen. Om zeven uur ging wekker af, en om half acht zat ik al in de auto. En ja hoor, ik kom daar aan en geen, ik herhaal geen rij. Mmmm ik weet niet of dat handig is dacht ik nog, want het thuisfront ligt nog lekker op bed. Ik maak me niet druk en vraag een kaartje voor het café met de gedachte dat dit ook weer een kans is op een extra half uur. De vriendelijke mevrouw vraagt of ik een extra half uurtje wil. Nou dat wil ik wel en ik ben heerlijk in mijn eentje in het café gaan zitten.
Ik schuif aan bij een hoge tafel en zit daar op mijn gemak. Tegenover mij zit een iets dikkige Tukker. Ik ben hier al vanaf kwart voor vijf, zegt hij. Ik kijk hem onderzoekend aan en vraag of hij geen bed heeft of zo. Nee, vertelt hij, ik kon online alleen nog maar kaartjes voor vijf uur krijgen en die heb ik maar genomen. Hij gaat verder met vertellen: ‘Het voordeel is dat ik tot half tien mag blijven zitten omdat het nog niet zo druk is en ik ben net ook nog geïnterviewd’ Hij glom van trots.
Ondertussen geniet ik van het Top 2000 café en het was anders dan alle voorgaande keren, niemand wist dat ik er was, dus ook geen appjes van: ik heb je gezien met de bijbehorende beeldschermfoto’s. Intussen stond de Tukker op, ‘Ik ga maar eens op huis aan’ zei hij in onvervalst dialect. Pfffftt je zou maar Tukker zijn, dacht ik. Ik ben zo blij en trots op mijn Utrechtse roots, ik vind een ander dialect maar niets, maar dat zal andersom ook wel zo zijn.
Het was gek en anders in het café maar toch vertrouwd, op de plek van de Tukker komt een vrouw zitten. ‘Mijn jongens staan daar’, zegt ze om het gesprek beginnen, ‘daar heb ik allemaal geen zin in, gaat zij onverstoord verder, ik zit liever’. Trots als iedereen begint zij te vertellen dat het niet de eerste keer is dat ze hier is. Nee hoor, ik kom hier al vanaf 2009. Niemand wil hier als een ‘groentje’ overkomen merk ik, zij heeft dit uur uitgekozen omdat er maar liefst drie favoriete nummers worden gedraaid. Dat doe ik elk jaar en de ene keer moet ik dan vroeg komen een ander jaar weer laat. Ik ben ook wel eens ‘s nachts geweest en mijn jongens gaan gewoon mee.
Het uur vliegt om en ik ga maar eens kijken wat de wachttijd is, deze is ondertussen opgelopen naar een uur. Maar een uur is niet genoeg en ik loop maar wat rond om naar alle mensen te kijken en ik kom tot de conclusie dat het Top 2000 evenement staat voor gezelligheid, vriendelijkheid en vrolijkheid. Deze drie ‘-heiden’ maken deze week tot een uniek feest wat thuis gewoon verder gaat, want je hebt de TV met live streaming de hele dag aan staan.
Na een klein uurtje is de wachttijd op gelopen naar twee uur. Ik besluit dat ik nu die drie kaarten maar moet gaan kopen. Tijdens het wachten in de rij kijk ik wie van de twee medewerkers het minst moeilijk is. Ik besluit dat de jonge jongen mij de minste moeilijkheden gaat opleveren. Ik had mazzel, want op het moment van kopen komt er net aflossing binnen en dat gaf een beetje chaos. Hij geeft mij snel de drie kaartjes die ik op mijn vest plak. Ik loop vrolijk weg en ik bel voordat ik naar huis ga eerst mijn vriendin wakker zodat zij klaar staat als ik thuiskom. De tijd is redelijk krap en een kwartier na mijn thuiskomst vertrekken wij weer richting Hilversum. Mijn zoon woont daar en die komt rechtstreeks. Tien minuten voor tijd komen wij daar aan, mijn zoon staat daar met een LP van The WHO in zijn handen, die had hij net gekocht. Vrolijk stappen wij het café in en omdat de halve wereld weer op de hoogte was van ons bezoek, stroomden de appjes met foto’s vrolijk binnen. Mijn zoon loopt op iemand met een T-Shirt van The WHO af en laat trots zijn LP zien. Beiden lachen en praten wat met elkaar. Het is zoals het moet zijn, alles klopt weer en na een halfuur vertrekken we zwaaiend en hopen volgend jaar weer terug te komen, al is het maar voor een half uurtje.
Het Top 2000 Café, elk jaar trekken er duizenden muziekpelgrims heen
Elke pelgrim krijg een sticker over zijn kledingstuk geplakt, je mag erin maar niet meteen
Uren wachten terwijl je geniet van beeld en geluid, of je loopt even door Hilversum heen
Vlak voor je binnenkomst sta je ongeduldig te trappelen, je wilt naar binnen net als iedereen
Eenmaal binnen ken je niemand, maar je spreekt ze bijna allemaal
Niemand komt voor het eerst en vertelt je graag zijn verhaal
Liefhebbers van muziek, die genieten van gezelligheid
Liefhebbers van muziek die genieten van vriendelijkheid
Liefhebbers van muziek die genieten van vrolijkheid
Ook voor liefhebbers is het na een half uur het einde van de toegewezen tijd
Je zwaait naar iedereen en niemand vind het gek dat je nu al vertrekt
Buiten wordt het gevoel van ultiem geluk versterkt
Volgend jaar is er weer zo’n ultiem half uur
Je bekijkt de foto’s van TV genomen afkomstig van een half uur ‘vriendengegluur’
Thuis staat de Top 2000 continu aan
En ‘s nachts weet je niet na welk nummer je naar bed moet gaan
Over een maand ben je alles vergeten, het leven gaat weer door
Maar in december volgend jaar sta ik gewoon weer in die heerlijke rij hoor
Heb je genoten van dit verhaal, lees mijn boek dan eens. De opbrengsten van het boek gaan naar de YWC KLINIEK.
Het boek is te bestellen op:
https://www.boekenbestellen.nl/boek/toon-de-woordenbende/31401
Heb je genoten van dit verhaal, lees mijn boek dan eens. De opbrengsten van het boek gaan naar de YWC KLINIEK.
Het boek is te bestellen op:
https://www.boekenbestellen.nl/boek/toon-de-woordenbende/31401
