Verdriet buiten de apotheek

Voor mijn maandelijkse voorraad ADHD pilletjes moest ik weer naar de apotheek. Het duurde allemaal wat langer omdat er volgens de apotheker het één en ander veranderd was. De deur van de apotheek stond open waardoor ik tijdens het wachten een intens verdriet waarnam. Ik zag een jonge vrouw, vlot gekleed met een gekleurde hoofddoek om haar hoofd. Zij was intens verdrietig en sprak luid huilend. Het enige wat ik verstond was: ‘Als ik tien kilo …… ‘. De apotheker kwam terug met een formulier en uitleg. Ondanks dat het geluid vervaagde had ik meer aandacht voor het verdriet buiten dan de uitleg aan mij binnen.
Het was het verdriet en het beeld wat mijn aandacht trok. De vrouw sprak tegen een man, waarschijnlijk haar vader of begeleider. Hij gaf haar duidelijk de ruimte en dat bedoel ik letterlijk en figuurlijk. Hij gaf haar ruimte door op gepaste afstand te blijven, maar dicht genoeg om er voor haar te zijn. Hij reageerde heel rustig en liet haar, hoe hartverscheurend het ook was, haar verhaal doen. Het deerde geen van beiden dat dit op straat plaatsvond en het was geen ordinaire ruzie. Deze waarneming van mij duurde maar een paar minuten en ik zal het vast mis hebben, maar voor mij was het een schreeuw om hulp.

Het liet mij niet meer los en in de auto gingen mijn gedachten terug naar afgelopen woensdag. Dat was voor mij een heugelijke dag, maar ook een dag die mij aan het denken heeft gezet. Op die dag kreeg mijn zoon die verslaafd is, zijn penning voor anderhalf jaar clean zijn. Het was een openbare NA (Narcotics Anonymous) bijeenkomst. Mijn zoon had mij meegevraagd en natuurlijk deed ik dat. In een groep zoals deze helpen verslaafden zichzelf aan de hand van een 12 stappen programma. Hier zag ik mensen struggelen en vechten tegen de ziekte verslaving. Zij zitten daar om elkaar te steunen en zo nodig te helpen. Het voorval bij de apotheek en mijn bezoek aan de NA doet en laat mij steeds vaker nadenken over hulpverlening op welk gebied dan ook. Er zijn zoveel mensen die tegen iets vechten zonder dat er hulp voor ze is. Ik weet dat ik niet de hele wereld kan redden, maar soms denk ik wel eens: zou ik op mijn zestigste een carrièreswitch kunnen maken? Het meisje, en ik noem het maar haar vader, begeleider, zijn nog niet uit mijn gedachten geweest. Ik wens ze alle hulp toe die ze nodig hebben.

Ik hoorde je hartverscheurende verdriet
Was het een schreeuw om hulp, ik weet het niet
Een paar minuten maar gewoon omdat ik verder moest gaan
Gelukkig was er iemand die om je geeft en bij je bleef staan

Hij gaf je ruimte en bood veiligheid
Dat was mijn indruk, maar een indruk dekt natuurlijk nooit de waarheid
Ik kon je niet helpen, maar ik hoop dat hij het wel kan
Ik wens dat jouw verdriet vandaag ver weg is van….

Van de pijn die je voelde
Van de tranen die over je wang rolden
Van de angst voor het onbekende
Van datgene waar jij misschien voor wegrende

In gedachten wens ik dat jij het verdriet ergens onderweg verloren bent
Dat je roep om hulp gehoord wordt en er geluisterd wordt door iemand die jou kent
Ik zag je knokken en ik weet nog steeds niet waarom en waartegen

https://www.boekenbestellen.nl/ePUB/toon-de-woordenbende/33927